Enkele tientallen mensen zijn het, meer niet. Vooral theeboeren uit Kusköy, een dorpje hoog in de bergen aan de Turkse Zwarte Zeekust. Zij spreken een van de kleinste en meest zeldzame taaltjes ter wereld. Een taal zonder woorden. De boeren fluiten, volledige zinnen met een kop en een staart (luister hier).
Zo spreken ze over een grote afstand met elkaar. Of liever: spraken. Want de klank van fluittonen is nog wel te horen, maar het geluid ebt langzaam weg. De fluittaal is inmiddels op de Werelderfgoedlijst van UNESCO gezet, in een poging die te behouden.