Door het oog van de monumentenfotograaf- Rotterdam

Rotterdam Foto: Léontine van Geffen-Lamers

Rotterdam, dat is nu niet direct een stad waar je aan denkt als je aan “monumenten” denkt. Tenminste, ik niet. Ze zijn er vast en zeker, maar ik ben er niet naar gaan zoeken.

Na het monumentencongres in november 2016 ben ik in Rotterdam gebleven, ik had namelijk in het weekend daarop een beurs waar ik standhouder was en de vrijdag ertussen moest ik opbouwen. Mooi moment om in Rotterdam te blijven en in die ene middag dat ik tijd had én ook nog eens de zon scheen een fiets te huren en door de stad te rijden.

Rotterdam is de stad waar mijn liefde voor architectuur ontsproot. In het eerste jaar van de kunstacademie (Aki Enschede) had ik les van bevlogen architect Willem Smid en hij pootte het zaadje. Enorm interessant vond ik wat hij vertelde en liet zien: Berlage, Het Schip, Amsterdamse School. Dat leerde ik van hem.


Een aantal jaren later (nog steeds op de kunstacademie) had ik een vriendje in Rotterdam en met de vers verworven OV kaart voor studenten reisde ik veel weekenden naar het westen. Mijn camera altijd mee en in de aanslag. Ik heb er in die tijd veel foto’s gemaakt. Allemaal nog analoog en eenmaal op school altijd een verrassing wat de foto’s geworden waren (óf het überhaupt wat geworden was.. ). Ook ‘woonde’ ik in een zomervakantie een aantal weken bij dat vriendje. Ik deed daar vakantiewerk bij een verdeelstation van, toen nog, PTT. Elke dag met de fiets door de Maastunnel, het was een hele belevenis! En ja hoor, ook dan de camera mee, uiteraard!

Maar goed, november 2016 was ik dus weer op de fiets in Rotterdam. Dat vriendje had ik inmiddels vervangen door een ander, leuker exemplaar en zijn er de nodige gebouwen bijgekomen, de Markthal, de Rotterdam en natuurlijk het vernieuwde station, om maar eens wat te noemen.

En terwijl ik door Rotterdam fietste vroeg ik mij af; deze nieuwe gebouwen, hoe zouden die er voor staan over, pakweg, 100 jaar? Het zijn vooral wolkenkrabbers die gebouwd worden, kunnen dat monumenten zijn? Of is dat een kwestie van tijd en vinden we dat dan heel normaal? Inmiddels zijn een aantal na-oorlogse panden monument geworden, dus in die zin, ja waarom niet. Het klinkt mij nog vreemd in de oren. Maar aan de andere kant, de architectonische schoonheid van een aantal van die panden, dat kan haast niet anders dan monumentaal zijn, ooit, toch? Of zie ik dat verkeerd?

“Het witte huis”, de eerste wolkenkrabber in Nederland en zelfs Europa , die overleefde de oorlog, ik ben benieuwd hoe die er bij staat over 100 jaar. Dan is is de term ‘wolkenkrabber’ niet meer aan de orde denk ik.

Wie weet kom ik nog eens in Rotterdam. Ga ik toch maar eens opzoek naar de monumenten die er nu al zijn, ik heb begrepen dat er ruim 1000 zijn, wel veel relatief jonge monumenten, maar goed. Dat snap ik ook wel. Bijna de hele stad lag plat na de oorlog. Wie weet, er komt vast een goed mo(nu)ment.

The following two tabs change content below.

Leontine van Geffen-Lamers

Léontine van Geffen-Lamers is als fotograaf gespecialiseerd in het fotograferen van (monumentale) panden en (ver)bouwprojecten. Haar missie is: goede foto’s voor erfgoedspecialisten, zodat hun werk nog beter zichtbaar wordt. Bekijk haar werk: website, of facebook of volg haar op twitter