Het boek ‘We mogen niet klagen’ staat vol ansichtkaarten van bejaardentehuizen, inclusief de veelal ontroerende teksten die bewoners aan familie of vrienden schreven. En passant wordt een beeld van een generatie gebouwen en bewoners geschetst. Het is en vertrouwd beeld: het bejaardentehuis met zijn uitgeklapte zonneluifels. Ooit waren deze gebouwen een symbool van welvaart en vooruitgang. Maar doordat ouderen steeds langer zelfstandig blijven wonen en nieuwe woonzorgconcepten zijn ontwikkeld, raken deze gebouwen leeg en worden ze gesloopt of herbestemd. Ook ansichtkaarten zijn verworden tot een fenomeen uit een andere tijd, helemaal de ansichtkaarten van bejaardentehuizen.