Het boek ‘We mogen niet klagen’ staat vol ansichtkaarten van bejaardentehuizen, inclusief de veelal ontroerende teksten die bewoners aan familie of vrienden schreven. En passant wordt een beeld van een generatie gebouwen en bewoners geschetst. Het is en vertrouwd beeld: het bejaardentehuis met zijn uitgeklapte zonneluifels. Ooit waren deze gebouwen een symbool van welvaart en vooruitgang. Maar doordat ouderen steeds langer zelfstandig blijven wonen en nieuwe woonzorgconcepten zijn ontwikkeld, raken deze gebouwen leeg en worden ze gesloopt of herbestemd. Ook ansichtkaarten zijn verworden tot een fenomeen uit een andere tijd, helemaal de ansichtkaarten van bejaardentehuizen.
Wat stond er vroeger altijd op een ansichtkaart?
Sonja van Hamel (1971) is begonnen met haar verzameling ‘ansichtkaarten met rode autootjes’ nadat ze een zigzagkaart van de Afsluitdijk had gekregen waarop op elke afzonderlijke kaart een rood autootje te zien was. Toen begon het haar op te vallen dat dat rode autootje een constante was op oude ansichtkaarten. Van Finland tot Italië, van Vlissingen tot Almelo: een rood autootje pepte zo’n foto helemaal op, in de ogen van de ansichtkaartenfotograaf. Ze maakte van haar collectie het boek Groeten van het rode autootje dat eruitziet als een reisverslag van een dapper rood autootje.