In Nederland dragen waarschijnlijk zo’n 3000 gebouwen een blauwwit schildje op de gevel. Een teken dat deze panden een monumentale status hebben of een bijzondere collectie herbergen. Een gedegen overzicht waar ze precies hangen – en waar niet, maar dat wel zou moeten –, is er echter niet. De Nederlandse Unesco Commissie maakt zich zorgen en werkt de komende maanden aan een ongevraagd advies aan het Ministerie van OCW.
Het blauwwitte schildje is een wereldwijd herkenningsteken voor monumenten. Het gebruik ervan vloeit voort uit het Haags Verdrag uit 1954, dat partijstaten aanraadt om gebouwen te markeren met een herkenningsteken, zodat deze ontzien kunnen worden in tijden van gewapend conflict. De markering kan verwijzen naar het gebouw, of naar de collectie die het gebouw huisvest.
In de praktijk blijkt er veel mis te zijn met de schildjes. Ze ontbreken soms of hangen verkeerd en er is te weinig kennis over de betekenis van dit embleem. De Unesco Commissie ziet in het blauwwitte schildje een waardevol herkenningsteken dat ook in andere crisissituaties, zoals (natuur)rampen, zijn nut kan hebben om cultureel erfgoed te helpen beschermen.
De adviesgroep staat onder voorzitterschap van Commissielid Melanie Peters en bevat enkele Commissieleden, juristen, beleidsadviseurs en academici. Naar verwachting zal het advies in december worden gepresenteerd.
Heel veel oudere monumentenschildjes lijken op het blauw / witte waarde schildje. Het nieuwe monumentenschildje is een poging hierin onderscheid aan te brengen. Geen idee of dit lukt? Misschien een idee om Rijksdienst Cultureel Erfgoed dit te laten verzorgen en niet de anwb(?).