Nieuws en actualiteit over erfgoed en archeologie
Onder dat motto lanceert het Erfgoedplatform van Kunsten ’92 vandaag een campagne, die laat zien hoe belangrijk erfgoed voor mensen is. Juist in coronatijd, waarin een vakantiereis of bioscoopbezoek er niet in zit, heeft iedereen de eigen omgeving opnieuw ontdekt. En daarmee ook het erfgoed, dat die omgeving kleurrijk, divers en waardevol maakt. Erfgoed zijn […]
Het Planbureau voor de Leefomgeving kwam begin deze maand met een belangrijk adviesrapport voor onze overheid. Zij stellen dat niet langer het maximaliseren van economische winst leidend zou moeten zijn bij ruimtegebruik. De draagkracht van de bodem moet gaan bepalen waar we welke opgave (verstedelijking, klimaat, natuur, waterbeheer en landbouw) een plek geven. Vernieuwend! – zo lijkt het. Maar is dat het wel? Ik deel graag mijn gedachten hierover met u.
Onlangs werd er een Stedenbouwkundige Visie gepresenteerd voor De Uithof in Utrecht. Daarin is te zien hoe bepaalde gebouwen de tand des tijds doorstaan, terwijl andere zijn verdwenen en vervangen. Opvallend hierbij is dat de betonnen functionele, en ook vaak verfoeide, gebouwen uit de jaren ’60 als het Van Unnikgebouw blijven staan, terwijl panden uit de jaren ’70 en ’80 verdwenen zijn. Waarom is die jaren ’70-bouw toch zo kwetsbaar?
Bij radio NH Gooi vertelt Karel Loeff over een grote ergernis: de Funda-makeover. Op deze Instagram-pagina worden oude panden laten zien die een ‘moderne’ make-over krijgen. Helaas gaan daarbij soms prachtige historische details verloren. Karel vertelt dat hij meerdere keren ‘enorm geshockeerd’ was door de pagina . Historische elementen worden overgeschilderd met een dikke laag witte verf, oude vloeren worden vervangen door een visgraatparket. Een kookeiland en zwarte stalen deuren maken de transformatie af. “Alsof je in een hotel zit,” aldus Karel Loeff.
Wat is de wereld veranderd na een jaar corona: likes op een exotische vakantiefoto doen er niet meer toe, vandaag de dag gaan strijden we om de meeste meters in de app ‘Ommetje’. En dat is te zien : de Nederlandse bossen, parken en landgoederen zijn nog nooit zo druk geweest. Want nu we even niet naar Bali kunnen, gaat iedereen op wandeltocht in eigen land.
Het is 2010. Woningbouwprojecten gaan te traag en we verzanden in wet- en regelgeving. Dit moet anders. Met het credo ‘decentraal wat kan, centraal wat moet’, besluit de Kamer om de regie bij ruimtelijke projecten over te dragen aan gemeenten en provincies. Het ministerie van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieu (VROM) is nu overbodig en doeken we na 63 jaar op. Dit moet resulteren in meer draagvlak en vlotte procedures. Nu, tien jaar later, verlangen steeds meer mensen terug naar centrale regie.
De restauratie van de Gouden Koets is na vijf jaar afgerond. Maar het is de vraag of hij ooit nog in het straatbeeld zal verschijnen. De discussie over de omstreden paneelschildering op het rijtuig is het laatste jaar aangewakkerd door de groeiende antiracisme protesten. Hoe moeten we nu verder met de Gouden Koets?
Het klimaatakkoord en de energietransitie: veel besproken onderwerpen midden in de verkiezingsstrijd die gaande is. Deze discussie gaat vooral over de rug van de inwoners. En vooropgesteld dat Heemschut géén politieke beweging is en daarin geen keuzes hoeft te maken, staat juist het gebrek aan keuzes door de politiek de bescherming van het cultuurlandschap en […]
Ondanks een negatief advies van de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed (RCE) wil het Rotterdamse College van B&W de bouw van 8 woontorens naast de Euromast en het Park doorzetten. Het omstreden bouwplan, dat bestaat uit torens tot 70 meter hoogte, moet ruimte bieden aan 630 nieuwe woningen. Dit is belangrijk voor de grote woningbouwopgave in Rotterdam. De RCE is echter uitgesproken negatief over grootschalige bebouwing op deze locatie, gezien het nadelig effect op vier omliggende rijksmonumenten. Bovendien werden 6000 handtekeningen van tegenstanders opgehaald. Het college van B&W lijkt de kritiek te negeren.
“…het zoveelste artikel in een lange reeks over Nij Ylostins in IJlst. Eigenlijk een reeks van een aangekondigde dood: alle partijen trekken hun handen af van dit wooncomplex, dat na de bouw in 1970 uitvoerig werd geprezen, in NRC ‘een hoogtepunt in bouwkunst’ werd genoemd en landelijke status had op het gebied van experimentele woningbouw. Na alle gedraai, gekonkel, schijnbewegingen en obstructie zijn Elkien en de gemeente ten slotte waar ze altijd al wilden uitkomen. De gemeente steekt zelfs geld in onderzoek naar nieuwbouw, geld dat ze nooit in renovatie hebben willen steken. Nij Ylostins wordt opgeofferd. Het moet en het zal.”
De rijksoverheid stimuleert het benutten van onze cultuurhistorische waarden. Begrijpelijk, want die waarden vormen een inspiratiebron en richtingaanwijzer voor de stedenbouw, architectuur en inrichting van de openbare ruimte. Verder versterkt zichtbaar en beleefbaar erfgoed de sociale cohesie omdat het mensen verbindt met hun leefomgeving. Daarbij maakt de erfgoedwet van 2017 besluitvorming over archeologie tot een integraal onderdeel van de ruimtelijke ontwikkeling. Er ligt zelfs een subsidiebedrag van ruim 300 miljoen euro klaar voor het programma ‘Erfgoed telt’. Maar hoe breng je beleidsmakers, ontwikkelbedrijven en uitvoerend archeologen op één lijn om de mogelijkheden aan te grijpen?
Evert Jan Nusselder, oud-medewerker van de Rijksgebouwendienst en architect-adviseur Monumentenzorg, maakt in een brief aan gemeente Baarn zijn ongenoegen kenbaar over de toekomst van Paleis Soestdijk. Hij ‘huivert’ van de aanpak van de nieuwe eigenaar. “Je kunt een monument tientallen keren aanpassen of verbouwen, maar als dat zonder toereikende eerbied en kennis van zaken gebeurt leggen monumentenwaarden snel het loodje. Authenticiteit kun je maar één keer verpesten.”
